Δέκα λεπτά χωματόδρομος από την εθνική οδό Ξάνθης – Καβάλας λίγο πρίν το Εργοστάσιο Ζάχαρης. Χωματόδρομος για το χωριό και πριν το συναντήσεις περνάς στα δεξιά ένα τεράστιο πηγάδι με πέτρινα τοιχώματα, γεμάτο νερό, αεικίνητο, βαμμένο πράσινο απ΄ τα βατράχια και καφέ από το πέρασμα των χρόνων.

      Καθώς διασχίζεις το μοναδικό δρόμο του χωριού αριστερά και δεξιά ερείπια σπιτιών. Χαλάσματα μιας εκκλησίας. Απομεινάρια ενός τζαμιού. Οι αυλές αδειανές γεμάτες λουλούδια. Οι γκρεμισμένες πόρτες, σου χαμογελούν και σε καλωσορίζουν. Τα δοκάρια των σπιτιών κρατούν τον άνεμο και το γαλάζιο τ΄ ουρανού.

      Περπατάμε στο άδειο χωριό και τα μαυροπούλια πετούν φοβισμένα στο άκουσμα των πατημασιών μας. Βρίσκουμε μια μαρμάρινη κολώνα. Στην κορυφή της μια γούρνα. Την φωτογραφίζουμε. Παντού πηγάδια, σα να περιμένουν τους κατοίκους να ξεδιψάσουν να πάρουν μια ανάσα κι ανανεωμένοι ν΄ αρχίσουν τις δουλειές τους. Για να μην τους ενοχλήσουμε πάμε στο τέλος του δρόμου.

      Στο τέλος του χωριού υπάρχει ένα γαλάζιο εκκλησάκι «Παναγίας Θεοτόκου και Αγ. Δημητρίου» του 1963, όπως γράφει η πλάκα στην κορυφή του. Ανάβουμε κεριά, θυμίαμα κι αφήνουμε κυκλάμινα για να τα βρουν οι άνθρωποι καθώς θα φεύγουνε για τις δουλειές τους, για να τα μυρίσουν οι πέτρες, τα τρύπια πατώματα, οι άδειες αυλές, τα σπασμένα παράθυρα, τα χορταριασμένα μονοπάτια κι ο ήλιος που περιμένει τους νεκρούς.

Πηγάδι με πέτρινα τοιχώματα

Χαλάσματα μιας εκκλησίας

Μαρμάρινη κολώνα

Το Γαλάζιο εκκλησάκι