Στην ανατολική όχθη του Νέστου τοποθετεί ο Eugen Oberhummer  την Τόπειρο, για την οποία η συνήθης γνώμη είναι ότι βρίσκεται στην περιοχή του Παραδείσου. Σήμερα, σώζεται κομμάτι τείχους, ρωμαϊκών ή βυζαντινών χρόνων, στον δρόμο Καβάλας – Ξάνθης, μεταξύ του Παραδείσου και της γέφυρας του Νέστου.

Σύμφωνα με τον John Romson στο A. Dictionary of Greek and Roman Geography, London 1873, (ed. W. Smith,) σ. 1216, η Τόπειρος είναι «πόλη στη ΝΔ Θράκη, λίγο ΒΑ από τις εκβολές του Νέστου και σε μικρή απόσταση δυτικά των Αβδήρων».

Το πιο σημαντικό χωρίο για την θέση της Τοπείρου το έχουμε από τον Προκόπιο, Περί Κτισμάτων 4, 11, 14-17, «Έστι δέ τις εν Ροδόπη πόλις αρχαία, Τόπερος ούνομα η ποταμού μέν ρείθρα περιβάλλεται εκ τού επί πλείστον, λόφον δ’ αυτή επανεστηκότα όρθιον είχεν. Αφ’ ού δή ου πολλώ έμπροσθεν Σκλαβηνοίς βαρβάροις εάλω. Αλλά βασιλεύς Ιουστινιανός μέγα τω περιβόλω ύψος εντέθεικεν  ώστε υπεραίρει τοσούτω τον λόφον, όσον δή καταδέστερον τα πρότερα ήν».  Σύμφωνα με τον Προκόπιο την Τόπειρο περιβάλλει στην μεγαλύτερη περίμετρό της, η κοίτη του ποταμού Νέστου και από πάνω της έχει ένα λόφο από τον οποίο και κατελήφθη από τους Σλάβους επιδρομείς το 549 μ.Χ.  Επίσης από την περιγραφή της άλωσης της πόλης, σύμφωνα πάλι με τον Προκόπιο, από το βιβλίο του Υπέρ των πολέμων 7, 38, 9-18,  πληροφορούμαστε ότι η Τόπειρος ήταν μία τειχισμένη πόλη.

Σύμφωνα με μεταγενέστερους συγγραφείς η Τόπειρος συναντάται ως Ρούσιον,  όπως μας αναφέρει η ιστορία του Ιεροκλέους Συνέκδημος, 634, 9: «επαρχία Ροδόπης. Τόπιρος, νυν Ρούσιον». Η αρχαία αυτή πόλη επέζησε με το όνομα Πόροι ως  τα χρόνια των Κομνηνών το λιγότερο.

Στα 1195 – 1200 η περιοχή του νομού υφίσταται τις αγριότητες του Βλαχο-Βούλγαρου Ιβαγκού ή Αλεξίου, ο οποίος κυριεύει πόλεις και χωριά, όπως μας πληροφορεί ο ιστορικός Νικήτας Χωνιάτης. Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης στα χέρια των Φράγκων, στα 1204, ο Βαλδουϊνος Α΄ κατέλαβε τις περισσότερες πόλεις της Θράκης.

Το 1224 η περιοχή απελευθερώνεται από τους Φράγκους, χάρη στο δεσπότη της Ηπείρου Θεοδ. Κομνηνό. Από τα 1230-1244 η περιοχή υφίσταται όλα τα αποτελέσματα μιας δουλείας  Βουλγαρικής. Απελευθερώνεται τελικά από το βασιλιά του κράτους της Νίκαιας Ιω. Βατάτζη.

Στα 1308 και στα 1344 η περιοχή μεταβάλλεται σε ληστρικό Βουλγαρικό κράτος. Στα 1361 υποδουλώθηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μετά το 1821 απελευθερώνεται. Στα 1912 διαρκούντος του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου εμφανίζονται οι Βούλγαροι. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1913 απελευθερώνεται η κοιλάδα του Νέστου. Στα 1915 Βουλγαρικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την περιοχή και τοποθετούν φρουρές σε κομβικά σημεία, όπως αυτό του σιδηροδρομικού σταθμού των Τοξοτών. Στις  16 Οκτώβρη του 1919, απελευθερώνεται η περιοχή.

Στα 1922 πρόσφυγες από τη Μ. Ασία και Ανατολική Θράκη εγκαθίστανται στο Δήμο. Στις 28 Οκτώβρη του 1940 ο πόλεμος με την Ιταλία. Στα 1941 εγκαθίστανται οι Βούλγαροι, όπου είχαμε την χειρότερη Βουλγαρική κατοχή στην περιοχή. Στα 1944 οι Βούλγαροι εγκαταλείπουν την περιοχή οριστικά.

Βυζαντινά Τείχη & Νόμισμα της Ρωμαϊκής εποχής της πόλης Τόπειρος

Σπίτι του 1920 στο Όξιλαρ